آدلیم اینگیلتره‌لی یازار، ویرجینیا وولف[1]، 1941 ایلی‌نین 28 مارت آییندا، 59 یاشیندا ایکن اینتحار قرارینا گلدیکده اؤزندن ایکی یازی بوراخدی. یازی‌لاری‌نین بیرینی اری اولان، لئونارد وولف‌ا و اوبیری‌سینی باجی‌سی وانئسسایا یادیگار قویور. لئوناردین یازی‌سی بوتون دونیایا یایملانیر آنجاق وانئسسانین یازی‌سی گیزلی قالیر…
اینتحار ال یازی‌سی:
ان عزیزیم
یئنه ده دلی اولماغیما یقینم. منه بئله گلیرکی او دهشتلی چاغ‌لارا بیر ده دؤنه‌بیلمه‌ریز. و بو دؤنه منه بیر توختاقلیق یوخ دور. سس‌لری دویمایا باشلامیشام، و داها اوداقلانابیلمه‌ییرم. گؤروندویو کیمی، ان یاخجی‌سینی ائتمکده‌یم. سن، اولاناقلی ان بؤیوک سئوینجی منه باغیشلامیسان. هر کسین الیندن گلن بوتون ایش‍لری مندن اسیرگه‌مه‌میسن. بو دهشت باش وئرمه‌دن آنا قدر، هئچ ایکی نفر بیز قدر سعادتلی اولابیلمزدی منجه. بوندان آرتیق دؤزه‌بیلمه‌ییرم. بیلیرم سنین حایاتی‌نی بوزماقدایام، کی من‌سیز چالیشابیلردین. و اؤیله اولاجاق، بونو بیلیرم. گؤرورسن، داها بونلاری دوغروجا یازابیلمیرم. اوخویا بیلمیرم. دئمک ایسته‌دیییم بودور، حایاتیمین بوتون سئوینج‌لرینی سنه بوشلویام. سن منله حدسیزجه دؤزوملو ایدین و اینانیلمازجا یاخجی. بونو هامی بیلمک ایچین دئییرم. منی قورتارابیلن کیمسه وار ایدیسه او سن اولاجاقدین. هر زادی ایتیرمیشم، سنین یاخجیلیغیوا اولان اینانجیمدان باشقا. بوندان آرتیق سنین یاشامی‌نی حدر ائده‌بیلمه‌رم.
بیز ایکی نفردن داها موتلو اولابیلن باشقا ایکی نفرین اولدوسونو اینانابیلمیرم. و.
Adlım İngiltərəli yazar, Virginia Woolf, 1941 ilının 28 Mart ayında, 59 yaşında ikən intihar qərarına gəldikdə özündən iki yazı buraxdı. Yazılarının birini əri olan, Leonard Woolfa və o birisini bacısı Vanessaya yadigar qoyur. Leonardin yazısı bütün dünyaya yayımlanır ancaq Vanessanin yazısı gizli qalır…
Ən əzizim
Yenə də dəli olmağıma yəqinəm. Mənə belə gəlirki o dəhəşətli çağlara bir də dönəbilməriz. Və bu dönə mənə bir toxtaqlıq yox dur. Səsləri duymaya başlamışam, və daha odaqlanabilməyirəm. Göründüyü kimi, ən yaxcısını etməkdəyəm. Sən, olanaqlı ən böyük sevinci mənə bağışlamısan. Hər kəsin əlindən gəln bütün işləri məndən əsirgəməmisn. Bu dəhşət baş vermədən ana qədər, heç iki nəfər biz qədər sə’adətli olabilməzdı məncə. Bundan artıq dözəbilməyirəm. Bilirəm sənin hayatını bozmaqdayam, kı mənsiz çalışabılərdin. Və öylə olacaq, bunu bilirəm. Görürsən, daha bunları doğruca yazabilmirəm. Oxuya bilmirəm. Demək istədiyim budur, hayatımın bütün sevinclərini sənə büşluyam. Sən mənlə hədsizcə dözümlü idin və inanılmazca yaxcı. Bunu hamı bilmək içın deyirəm. Məni qurtarabilən kimsə var idisə o sən ulacaqdın. Hər zadı itirmişəm, sənin yaxcılığıva olan inancımdan başqa. bundan artıq sənin yaşamını hədər edəbilmərəm.
Biz iki nəfərdən daha mutlu olabilən başqa iki nəfərin oldusunu inanabilmirəm. V.
Dearest,
I feel certain that I am going mad again. I feel we can’t go through another of those terrible times. And I shan’t recover this time. I begin to hear voices, and I can’t concentrate. So I am doing what seems the best thing to do. You have given me the greatest possible happiness. You have been in every way all that anyone could be. I don’t think two people could have been happier ’til this terrible disease came. I can’t fight any longer. I know that I am spoiling your life, that without me you could work. And you will I know. You see I can’t even write this properly. I can’t read. What I want to say is I owe all the happiness of my life to you. You have been entirely patient with me and incredibly good. I want to say that — everybody knows it. If anybody could have saved me it would have been you. Everything has gone from me but the certainty of your goodness. I can’t go on spoiling your life any longer.
I don’t think two people could have been happier than we have been. V.